donderdag 22 oktober 2015

Mully Gattawny



Mully Gattawny

Mully Gattawny had een kat
die beschuit met muisjes vrat.
Vleer- of veld maakte niks uit
het ging alleen om de beschuit.

Mully Gattawny's laatste duit
gaffie aan beschuiten uit,
toen zeidie dattie 't wellejes vond
verzoop de kat en kocht een hond.

En die vrat alles wattie vond
tot platgereden paardestront,
paardekeutels, paardevijgen,
hij kon er niet genoeg van krijgen

Maar Mully, vieze bekken trekkend
vond die eetlust weerzinwekkend.
Hij nam het dan ook langer niet
en ruilde 't kreng voor een parkiet.

Weer sloeg de liefde om in haat;
de vogel morste met zijn zaad.
"Onan" zei Mully "de moord met jou,
nou neem ik eens een weduwvrouw."

En die bracht hem 's morgens whiskypap
met sjiskebab als borrelhap
waardoor zijn hand vroegtijdig beefde
maar hij nog lang gelukkig leefde.

vrij naar het Gaelic van Shaun O'Mull.

En overgenomen uit het boekje : Literary larycook in Dutch en double Dutch : door John O'Mill.

vrijdag 9 oktober 2015

Yoghurt in de VS.


Ooit geprobeerd om zelf yoghurt te maken ?
Doodsimpel is het! De eenvoudigste methode bestaat er in om te starten met een commerciële yoghurt van goede kwaliteit.
Maar wat is dat, goede kwaliteit ?

Destijds in Korea werd mijn vrouw aangeraden om yoghurt te eten wegens één of andere storing in haar spijsverteringssysteem.
Zodanig werd ik verplicht om zelf yoghurt maken want yoghurt was destijds in Korea amper te vinden of  werd verkocht aan de prijs van kaviaar. Aziaten zijn geen zuivelverbruikers... "Yakult" was toen nog niet bekend in Korea en 'yakult' is trouwens geen 'yoghurt'.

Dus eerst gestart met een potje gekochte dure yoghurt. Later met een yoghurtstarter, in poedervorm, opgezonden vanuit België. Na enkele keren proberen had ik de techniek goed onder de knie. (Een techniek die echt heel eenvoudig is.)

Nu komt een Amerikaanse vriendin van mijn vrouw op bezoek en proeft de home-made yoghurt...   Nice, delicious, great, wonderfull, enz...

Of ik voor haar ook zo een yoghurt kon maken?
Maar vroeg ze, niet maken van Koreaanse melk, want daar was ze vies van... Die Amerikanen, hé ! (Het zijn geen racisten hoor!  Oh nee!)
Ze zou mij Amerikaanse melk bezorgen.
Goed, zogezegd, zogezegd, zou Urbanus gezegd hebben....

Dan een lading yoghurt opgestart met Amerikaanse melk van het merk, Gloria.
Ik herinner het mij nog zeer levendig.

Het productieproces gestart zoals het hoort en ’s anderendaags zou de yoghurt klaar zijn...
Dan. Oh, desillusie, de yoghurt was mislukt... Dit was de eerste keer.
Verdomme toch, wat had ik hier mispeuterd?

Ik had maar één verpakking Amerikaanse Gloria. Snel een nieuwe “batch” opgezet maar nu met gewone Koreaanse melk, melk uit een brikverpakking, gekocht in de lokale supermarkt.
‘s Anderendaags: een pracht van een yoghurt als resultaat....

De Amerikaanse vriendin, Lois, was zeer tevreden. You nice guy enz....(Ze zou eens een konijntje vangen voor mij als het pas gaf....)
Aan Lois heb ik nooit verteld dat ik daarvoor Koreaanse melk gebruikt had. Laat de 'onnozelen' maar in hun wijsheid.

Volgende keer ; weer zelfde scenario. Lois komt met een brik melk van het merk Gloria. Ik maak er yoghurt van en ... weer mislukt....

Dan beginnen er natuurlijk lampjes te knipperen; alarm, alarm....!

Even gaan kijken op de lege melkverpakking bij de samenstelling van de melk.
Het was melk speciaal gecreëerd voor het Amerikaanse leger in het buitenland, aub!

Alle natuurlijke vetten waren vervangen door plantaardige vetten, vitaminen zus en zo, toegevoegd en een massa bewaarmiddelen er bij gekwakt....

Mijn arme, dure yoghurtbacteriën stierven gewoon in die zogenaamde melk. Bij gebrek aan fatsoenlijke voedingstoffen in het vijandige milieu vol bewaarmiddelen....

Nadien heb ik geen yoghurt meer moeten maken. Toch niet van Amerikaanse melk.

De Lactobacillus Bulgaricus en Streptococcus Thermophilus zijn mij er nog steeds dankbaar voor.


woensdag 7 oktober 2015

Paddenstoelen





Ik was  vroeger (en nu nog) een fervent paddenstoelenzoeker maar ik noem het graag paddenstoelenjager. Lange tijd was ik lid van de Antwerpse Mycologische Kring, (AMK) ondertussen Koninklijke, geworden.
In mijn PC zit een lijst met daarop, zowel in het Latijn als in het Nederlands, welke paddenstoelen  ik ooit al gegeten heb. De lijst is indrukwekkend; nu zijn het meer dan 83 soorten. En ik leef nog altijd, zelfs nog nooit ook maar één "accidentje" gehad. Eerlijkheidshalve moet ik er aan toevoegen dat mijn vrouw steeds als eerste mocht proeven…  - grapje - ...

Het volgende verhaaltje speelt zich af in het “Hotel des Milles Collines” in Kigali, Ruanda.
Het was tijdens het najaar en men bracht regelmatig een soort tropische paddenstoelen binnen in de keuken. Ik kende de soort niet maar ze waren absoluut eetbaar. Vrij grote stevige witte paddenstoelen.
Ze verkochten als zoete broodjes onder de vorm van “Toast aux champignons”. De paddenstoelen werden gebakken in boter, afgewerkt met een scheut  room, wat peterselie en voila !

Nu logeerde de crew van  het toenmalige Sabena steeds in dat hotel, het hotel was trouwens een onderdeel van de Sabena groep. Tijdens hun verblijf kwamen zij dikwijls bij mij in de keuken om tropische vruchten te bestellen die ze dan bij hun vertrek mee naar huis namen. Juist voor hun vertrek kwamen zij dan hun pakketje ophalen. Dan kwam dikwijls de vraag : kan ik wat voor jou doen als we terug komen, iets meebrengen of zo…?
Ik had nog nooit van zo een voorstel gebruik gemaakt tot ik aan de paddenstoelen dacht.
Dit was de ideale manier om een lading van die paddenstoeltjes in België te krijgen op een niet omslachtige, snelle en vooral, een gratis manier.

Op een avond kwam er een steward van Sabena zijn pakje ophalen. Hij woonde in Antwerpen dicht bij de persoon die ik juist nodig had. Hij wou met plezier een pakje met paddenstoelen meenemen en het de volgende dag in de brievenbus van de secretaris van de Mycologische Kring gaan stoppen. De bedoeling was om die paddenstoelen aan de Mycologische kring te geven om ze te onderzoeken.
Het vliegtuig vertrok op vrijdagavond en zaterdagmorgen om 9 uur zat het pakje in Antwerpen in de juiste brievenbus.

Lang heb ik niets meer gehoord van de paddenstoelen tot er met de post een grote omslag toe komt met daarin een krantenknipsel uit de “Gazet van Antwerpen” en een brief.
De paddenstoelen waren op zaterdagmorgen toegekomen juist op de dag dat de AMK een paddenstoelententoonstelling had georganiseerd in het Tropisch Instituut, eveneens in Antwerpen.
De paddenstoelen hadden daar een ereplaats gekregen op de tentoonstelling. Men kan niet zo maar alle dagen tropische paddenstoelen tentoonstellen.
Komt daar een fotograaf van de “frut” ( Gazet Van Antwerpen) voorbij die een foto van schiet van de tropische 'champignons' en deze ’s maandags in zijn krant publiceert.
Ikzelf was mij totaal onbewust van die tentoonstelling, het was louter toeval dat het zo uitdraaide.

De paddenstoelen zelf waren van een soort dat op termietenhopen groeit. De termieten kweken een bepaald soort schimmel in de gangen van hun heuvels, om binnenin de luchtvochtigheid op pijl te houden en vooral als voedsel.  
Als de buitenluchtomstandigheden  nu gunstig zijn gaat die schimmel samenklitten toe een soort "mycelium", het startmateriaal waaruit paddenstoelen beginnen te op te groeien.
Zo ontstaan de 'termietenheuvelpaddenstoelen'. (27 letters)

In de tropen gebeurt dat telkenmale tijdens het regenseizoen.

Kaas




Toen ik mijn lerarenopleiding volgde in Brugge, werden wij, als toekomstig leraar,  verondersteld om af en toe ook een les te geven. Het onderwerp mochten we vrij kiezen. Zo kwam ik op het onzalige idee om een les te geven over kaas.
De theoretische materie kende ik wel:

- Inleiding.
- Hoe wordt kaas gemaakt.
- Soorten kaas.
- Welke kazen in welke landen. België, Frankrijk, Zwitserland, enz...
- De rest van de reutemeteut...

Maar als je les wil geven heb je ook didactisch materiaal nodig. Starten vanaf het begin, bij de koe of de geit, zou tamelijk omslachtig geweest zijn om zo een beest in het klaslokaal te krijgen.
Dus bracht ik maar een kaasje mee! Geen gekochte  kaas maar wat zou er nu beter zijn dan zelf een kaasje te maken, zo kon ik gans het productieproces een beetje aanschouwelijk voorstellen!?
Melk, zout, een vorm om de kaas model te geven, dat is ongeveer alles wat nodig is om een kaas te maken. Niet te vergeten dat er ook enige kennis voor nodig is.

En er is ook stremsel nodig om melk om te zetten tot kaas. Nu moet je in een stad zoals Brugge eens op zoek gaan naar stremsel. Eén apotheker wilde het bestellen voor mij, maar de prijs die hij voorstelde lag buiten mijn budget.
Nu had ik ooit ergens gelezen dat erwtenpeulen ook melk kunnen stremmen.
Dus naar de supermarkt, het was voorjaar, en daar een handvol verse erwtjes gekocht. De erwtjes hebben we opgegeten en de peulen in een kom melk gelegd.
Hoe lang moeten die peulen daar nu in? Weten jullie het ? Ik toen ook niet en nu ook nog niet!
‘s Anderendaags was er in ieder geval nog geen spoor van stremming te bekennen.
De dag daarna ook niet. Toen, na drie dagen begon de melk plotseling te verdikken...
Ze was gewoon zuur geworden want ik had de melk niet in de koelkast gezet om het stremmingproces niet te vertragen (dacht ik in al mijn naïviteit). Op de koop toe had ik melk uit een brikverpakking gekocht... zulke melk blijft zelfs buiten de verpakking zonder koeling volledig intact.
Het was toen reeds woensdag en op zaterdag moest ik mijn kaasje hebben.

De verzuurde inhoud in een kartonnen ring bekleed met een zuivere uitgewassen zakdoek gekieperd en dan maar wachten en kijken wat er nadien zou gebeuren.
Dat viel wonderbaarlijk goed mee...
De witte smurrie veranderde in kaas! De geur die opsteeg uit het doosje was onmiskenbaar de geur van zweetvoeten...
Nog een bordje op het kaasje gelegd om een mooi model te bekomen en op vrijdag had ik iets dat zeer goed op een kaasje geleek. Een beetje bleekjes weliswaar maar met een geweldig aroma.

Op zaterdag naar de klas, les gaan geven over kaas aan de medeklasgenoten.
Mijn didactisch materiaal had ik een stukje aluminiumfolie verpakt.
Mijn buurman, wij zaten toen nog mooi twee per twee aan een bankje, weet je nog ... begon reeds vieze smoelen te trekken en hij verdacht mij ervan, allerlei niet in een klaslokaal geapprecieerde handelingen (nu ja, handelingen) verricht te hebben.
Toen ik tijdens de les mijn zelfgemaakte kaas uit de folie haalde deinsde iedereen verschrikt achteruit. Een bataljon soldaten die drie weken gemarcheerd hadden en nu hun combat boots losknoopten, dat was ongeveer de geur die uit het folie opsteeg...

En toch : ik heb een stukje uit de kaas gesneden, prachtig was dat, doorspikkeld met mooie kleine gaatjes. Ik heb er niet van geproefd, van de smaak weet ik dus niets en mijn medestudenten ook niet want zij durfden gewoon niet te proeven.
Het aantal toiletten in de school was dan ook vrij beperkt…

zondag 4 oktober 2015

Receptie





Het moet niet altijd ver weg zijn. Dit keer is het gewoon in België bij de traiteur waar ik het vroeger reeds over had bij de gerookte bloedworst.

We moesten aperitiefhapjes, belegde toastjes, voor een grote receptie klaar maken. Het was een receptie voor minstens 500 personen en er moesten ongeveer 2000 stuks toastjes gemaakt worden voor twaalf uur ‘s middags. Om twee uur zou de receptie starten.

Goed! Om negen uur gestart en met drieën goed doorgewerkt. Om half twaalf moesten we nog zo ‘n 200 stuks maken, maar we hadden geen grondstoffen meer, alles was op !
Alleen was er nog een pot platte kaas ( kwark voor de Nederlanders) en verder echt niets meer.
Maar ja, we hadden nog een half uurtje tijd en platte kaas met wat groen en dergelijke er in… maar we hadden niets groens meer, alleen nog een klein blikje kervel. Dus de kervel gemengd met de kaas maar nu werd de massa te vloeibaar… Effe geprobeerd er een eierdooier bij te roeren, misschien werd het papje dan wat dikker, maar nee het werd nog vloeibaarder!
Wacht even wat ketchup er bij doen, het zuur van de ketchup zal inwerken op de eiwitten van de kaas en deze dan doen verdikken ??! Weer niets.. ondertussen had het papje een vreselijke kleur gekregen, dus wat kerriepoeder er bij gedaan… nog snel een scheutje cola erbij ...de zaak was toch naar de knoppen…ja…

Toen kwam de baas binnen...  Zo van ; zijn die toastjes nu godver…nog niet klaar, over tien minuten moet alles hier buiten zijn…
Eén oplossing; snel dat smerige papje op de laatste  toastjes gesmeerd met het idee om die nooit aan het publiek door te geen.

De receptie start. Veel volk, zeer veel…iets meer dan verwacht…
Ikzelf sta in de keuken om de hapjes op schalen te schikken enz… Om voldoende hapjes te serveren moesten die mislukkelingen er toch bij gedaan worden.
de mislukte dingen zo een beetje weg gemoffeld tussen de mooie exemplaren en weg er meer, de zaal in !
Op een zeker ogenblik komt één van de kelners vragen of ik het recept wou geven van het beleg van één van de toastjes.  Ja, ja, maar van welk toastje?
Ongelooflijke maar het ging over die vreselijke ondingen !
Eerst dacht ik dat de kelner in kwestie er zo een beetje mee probeerde te ….u begrijpt wel!
(Sommigen kenden de historie…)
Maar nee het was echt !

Dan heb ik maar gedaan zoals zoveel koks wel eens doen en gezegd dat het recept niet mocht worden vrijgegeven