zaterdag 10 december 2011

Het konijn



Dit verhaal speelt zich af in Algerije, lang geleden, toen alles daar nog kalm en rustig was.
We werkten er voor een firma die er een fabriek bouwde.
Mijn vrouw en ik werkten er om "gastarbeiders" te ontvangen, te logeren en te voeden. We verbleven  in een “compound”: een rechthoekig perceel grond, afgesloten door een omheining, met slechts één bewaakte poort als ingang.
Aan de linkerkant stond een groot prefab gebouw op betonnen poten, tegen de overstromingen, dat kan in Algerije, en rechts stonden er een zestal kleine huisjes, voor de medewerkers van de bouwfirma. Tussen elk huisje lag een stukje braakliggende grond.

In het eerste huisje rechts, woonden Edgard en Jean-Pierre, beide ingenieurs van de vaste bouwfirma.
Op hun stukje grond hadden ze na zwaar zwoegen een put gegraven van dertig centimeter diep en deze gevuld met zwarte tuinaarde. (Waar ze die vandaan gehaald hebben is tot hiertoe een goed bewaard geheim.)
Zelfs waren ze er in gelukt om een afsluiting omheen hun tuintje te maken met behulp van brokstukken van Romeinse zuilen en wat kippengaas. Dat werd dan hun tuintje, een ongelooflijke luxe in een streek aan de rand van de Sahara. Ze hadden er sla en radijsje en worteltjes in gezaaid en stonden ’s morgens en ’s avonds vol trots en bewondering naar hun tuintje te kijken. Dank zij hun goede zorgen groeiden alle groenten als kool. Letterlijk dan.

In het laatste huis woonde de directeur van de firma met zijn vrouw en hun vier kinderen.
De kinderen hadden hun eigen schooltje en leraars, een video en een fietsje maar toch verveelden ze zich meestal rot. In een land als Algerije is er niet veel vreugde te rapen voor kinderen qua ontspanning. Geen cinema, geen Plopsaland, geen vriendjes... Ze kregen soms wel een huisdier. Een hond, ze hadden ook al een ezeltje gehad en nu zouden ze graag een konijn hebben.
Goed, het konijn kwam er. Het zat in een kooi maar af en toe moet er toch eens gespeeld worden met het konijn, nietwaar…?

Het rampscenario voltooide zich zoals verwacht: langoor ontsnapte!
Het terug te pakken krijgen was een ander paar mouwen. Telkens er geprobeerd werd de onverlaat te vangen kroop piet konijn onder het grote gebouw dat op de betonnen peilers stond. En niemand kon daar onder. Ook geen kind...!
Het onvermijdelijke, konijnen krijgen snel honger, gebeurde later. Op een mooie morgen was er van de sla en de radijsje van Jean-Pierre en Edgard niet veel meer over, enkel wat afgeknaagde sprietjes en één uitgerukt radijsje. Piet konijn verdwenen in het ijle... .

Enkele dagen later, op een avond, wandelt de vrouw van de directer door de compound en blijft even een praatje slaan bij de twee mannen. Het rook er lekker, waarop zij vraagt wat ze aan het koken  zijn, het ruikt toch zo lekker.

Onze sla, was het laconieke antwoord !

Geen opmerkingen:

Een reactie posten