donderdag 6 augustus 2015

Waterhoen




Iemand vroeg me of waterhoen misschien eetbaar zou zijn?

Deze vraag deed mij terugdenken aan een voorvalletje uit mijn jonge tijd, ondertussen weeral zeer lang geleden.
In die tijd, zo leest men dat ook in de evangelies, werkte ik in een restaurant in de Kempen.
Ik had redelijk wat ervaring opgedaan met schiettuigen en had drie geweren in de keuken boven op de koelkast liggen.
Niet om ermee in de soep te roeren, dat hadden ze mij bij het leger al verboden, maar om af en toe eens te proberen een stukje wild te schieten.
Ik ben geen jager, maar jachtinstinct is de mens nu eenmaal aangeboren, mij toch.
Postzegels verzamelen is daar de meest pacifistische vorm van...

Ik gaf de beestjes ook een eerlijke kans, ik schoot met één kogel, als ik er naast zat, dan had het beestje geluk. Ik moet er bij zeggen; ik was een zeer goed schutter. Het zou mij nu niet meer lukken. De alcohol heeft zijn sporen nagelaten....

Ik had dus drie geweren, een gewone luchtbuks, dat was mijn oefenwapen, een lichte jachtkarabijn die met hagelpatronen van 16 mm schoot, die diende alleen om de duiven weg te jagen. En mijn lievelingsgeweer, een long rifle, ondertussen verboden wegens veel te gevaarlijk. Men kon daar zonder problemen mensen mee doden. Dat is destijds trouwens dikwijls gebeurd.
Het was een machine van Duitse makelij, een Moser. Die schoot met 6 millimeter patroontjes van 16 mm of 22 mm lengte en hij kon er evenveel in zijn lader opslaan, maar dan in tegenovergestelde volgorde.
Het was een precisiewapen dat na enige oefening een perfect jachtwapen was, efficiënt en dodelijk.
Dus die drie geweren lagen zo maar in de keuken klaar om te grijpen.
Vanuit de keuken had men een prachtig uitzicht over de grote tuin van het restaurant, waarin achteraan een klein riviertje stroomde...In de winter kwamen er fazanten rondscharrelen, soms eens een konijntje. Waterhoentjes zaten er altijd...

Op een blauwe maandag, niets te doen in de keuken, alleen zo wat naar buiten staan turen....!
Een groepje waterhoentjes is bezig met voedsel te verzamelen, of nesten te maken, wie weet...
Het jachtinstinct komt weer boven, geweer nemen, mikken, één waterhoen begaat de vergissing om even stil te staan en pèng... Requiescat in Pace

Wat moet ik nu met een waterhoen?

Mee naar huis nemen, mijn vrouw die geen poot kan koken zou ik er misschien gelukkig mee kunnen maken.

Dus thuis gekomen : kijk eens, mannetje heeft vogeltje gepakt voor ‘t vrouwtje... Ik lekker klaar maken ? Zoiets als een kat die een muis meebrengt voor ’t baasje!

Dus het waterhoen gepluimd, dat leverde een overvolle vuilnisbak op en nadien bleek het geen waterhoen te zijn maar een heel klein waterhoentje !

Dan het beestje gebraden volgens de regels van de kunst, gekruid met peper en zout en zo nog wel één en ander...De geur deed denken aan gebraden haring, maar dan geen al te verse...

Vrouwtje was ondertussen naar de frituurtent wat frietjes gaan kopen.

Het gebraden waterhoen op grootmoeders wijze dan maar opgediend. Eerst even in hapklare brokjes gesneden maar dat leverde al redelijke problemen op, letterlijk beenhard, de geur was niet al te bemoedigend en dan uiteindelijk de borstfiletjes er af gehaald, dat leverde twee stukjes vlees en vel op ter grootte  van een twee euro muntstuk... ( Toen twintig frank) De boutjes kan ik best omschrijven als  twee stukjes taai rubber zoals die gebruikt wordt voor aandrijfriemen van motoren...

Frieten met mayonaise is ook lekker hoor !
Vrouwtje toch tevreden....ik niet!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten