Iemand vroeg me of waterhoen misschien eetbaar
zou zijn?
Deze vraag deed mij terugdenken aan een
voorvalletje uit mijn jonge tijd, ondertussen weeral zeer lang geleden.
In die tijd, zo leest men dat ook in de
evangelies, werkte ik in een restaurant in de Kempen.
Ik had redelijk wat ervaring opgedaan met
schiettuigen en had drie geweren in de keuken boven op de koelkast liggen.
Niet om ermee in de soep te roeren, dat hadden
ze mij bij het leger al verboden, maar om af en toe eens te proberen een stukje
wild te schieten.
Ik ben geen jager, maar jachtinstinct is de
mens nu eenmaal aangeboren, mij toch.
Postzegels verzamelen is daar de meest
pacifistische vorm van...
Ik gaf de beestjes ook een eerlijke kans, ik
schoot met één kogel, als ik er naast zat, dan had het beestje geluk. Ik moet
er bij zeggen; ik was een zeer goed schutter. Het zou mij nu niet meer lukken.
De alcohol heeft zijn sporen nagelaten....
Ik had dus drie geweren, een gewone luchtbuks,
dat was mijn oefenwapen, een lichte jachtkarabijn die met hagelpatronen van 16
mm schoot, die diende alleen om de duiven weg te jagen. En mijn
lievelingsgeweer, een long rifle, ondertussen verboden wegens veel te
gevaarlijk. Men kon daar zonder problemen mensen mee doden. Dat is destijds trouwens
dikwijls gebeurd.
Het was een machine van Duitse makelij, een
Moser. Die schoot met 6 millimeter patroontjes van 16 mm of 22 mm lengte en hij
kon er evenveel in zijn lader opslaan, maar dan in tegenovergestelde volgorde.
Het was een precisiewapen dat na enige
oefening een perfect jachtwapen was, efficiënt en dodelijk.
Dus die drie geweren lagen zo maar in de
keuken klaar om te grijpen.
Vanuit de keuken had men een prachtig uitzicht
over de grote tuin van het restaurant, waarin achteraan een klein riviertje
stroomde...In de winter kwamen er fazanten rondscharrelen, soms eens een
konijntje. Waterhoentjes zaten er altijd...
Op een blauwe maandag, niets te doen in de
keuken, alleen zo wat naar buiten staan turen....!
Een groepje waterhoentjes is bezig met voedsel
te verzamelen, of nesten te maken, wie weet...
Het jachtinstinct komt weer boven, geweer
nemen, mikken, één waterhoen begaat de vergissing om even stil te staan en pèng...
Requiescat in Pace
Wat moet ik nu met een waterhoen?
Mee naar huis nemen, mijn vrouw die geen poot
kan koken zou ik er misschien gelukkig mee kunnen maken.
Dus thuis gekomen : kijk eens, mannetje heeft
vogeltje gepakt voor ‘t vrouwtje... Ik lekker klaar maken ? Zoiets als een kat
die een muis meebrengt voor ’t baasje!
Dus het waterhoen gepluimd, dat leverde een
overvolle vuilnisbak op en nadien bleek het geen waterhoen te zijn maar een heel
klein waterhoentje !
Dan het beestje gebraden volgens de regels van
de kunst, gekruid met peper en zout en zo nog wel één en ander...De geur deed
denken aan gebraden haring, maar dan geen al te verse...
Vrouwtje was ondertussen naar de frituurtent
wat frietjes gaan kopen.
Het gebraden waterhoen op grootmoeders wijze
dan maar opgediend. Eerst even in hapklare brokjes gesneden maar dat leverde al
redelijke problemen op, letterlijk beenhard, de geur was niet al te bemoedigend
en dan uiteindelijk de borstfiletjes er af gehaald, dat leverde twee stukjes vlees
en vel op ter grootte van een twee euro
muntstuk... ( Toen twintig frank) De boutjes kan ik best omschrijven als twee stukjes taai rubber zoals die gebruikt
wordt voor aandrijfriemen van motoren...
Frieten met mayonaise is ook lekker hoor !
Vrouwtje toch tevreden....ik niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten