woensdag 19 augustus 2015

De Marokkaanse bruiloft.




Aan de linkerkant of rechterkant van mijn woning, naargelang hoe men het bekijkt, woont een Marokkaanse familie. Niks ongewoons in Antwerpen !
We krijgen van de familie regelmatig harira (een soep), couscous, mierzoete gebakjes en pannenkoeken met gaatjes toegestopt. Steeds een beetje op een stiekeme manier. Altijd alles verpakt in een plastic tasje...
Waarschijnlijk weet u wel dat de vrome Marokkanen af en toe aalmoezen moeten geven aan de arme mensen… en daardoor eten wij af en toe gratis...

Een van de zonen zou trouwen en mijn vrouw had een uitnodiging gekregen om naar het bruiloftsfeest te komen. Nog een ander buurvrouw was ook uitgenodigd.
Enkele dagen nadien kwam nog een bericht, “meneer” mag ook komen !
Ten opzichte van deze gastvrijheid mag zo een uitnodiging niet geweigerd worden !!!

Op de bewuste avond, de  buurvrouw, mijn vrouw en ik er achteraan, op weg naar de Marokkaanse buren…

Het onthaal bij het binnenkomen was zeer hartelijk, uit de woonkamer klonken vrolijke luidruchtige kreten en gezangen…  Maar, “meneer”,... meneer, moet naar boven!…bij de mannen !!!
Ach ja, de scheiding der seksen..!

Ik kom boven terecht in een ruime kamer met ongeveer twintig kussens en stoelen tegen de wanden, evenveel Marokkanen er op, die allemaal onder de leiding van een geestelijke leidsman zo iets als een litanie van alle heiligen, maar dan in een Marokkaanse versie, aan het opdreunen zijn.
Enkele mensen herkende ik wel, de kruidenier van achter ’t hoekse, de buurman van aan de andere kant en dat was het dan… Sommige gaven een knikje als teken van herkenning.
Eerste fout, ik had mijn schoenen niet uitgedaan!  Nochtans , stommerik dat ik ben, dat soort ritueel ken ik toch reeds lang. Blijkbaar nam toch niemand echt aanstoot aan dat feit.
Dan heb ik braaf een half uurtje naar het gebed zitten luisteren, zeer interessant maar ‘k heb er geen jota van begrepen en ondertussen mijn voeten, en de schoenen, onder de stoel proberen weg te moffelen… Want ik had als enige een stoel gekregen.

Dan was er (eindelijk) een pauze. Theepauze !!!
Toch nog iets dat de moeite waard was als attractie. De oudste van het gezelschap begon muntthee te maken. De toekomstige bruidegom bracht de thee, de munt en dikke suikerbrokken naar binnen samen met een grote ketel met kokend water.
De zwarte thee ging in de theepot, munt erbij, kokend water er op en dan even laten trekken. Nog een gebedje ondertussen… Dan de grote, dikke zware klompen suiker erbij … en roeren om de suiker op te lossen. Even proeven, nog wat meer suiker. Inschenken van op grote hoogte om schuim op de thee te krijgen…
En er was thee, voor iedereen een glaasje.

Liever had ik een fris glas witte wijn gehad, maar ja, je hebt daar niks te eisen, ik was gast… en niemand begreep mij…
Dan kwam er plotseling grote verandering in het decor. Er werden tafeltjes binnen gesleept. Zo van die lage dingen waar je alleen maar op je achterwerk kan aan zitten - Excuseer, voor de uitdrukking.  Het beste was nu in aantocht; grote koperen schalen met allerlei lekkers zoals gebraden kip met olijven en amandelen, couscous, een tajine, zoals die nu bij ons zo populair is, en zo nog een en ander werden naar boven gebracht vanuit de keuken beneden. De bruidegom fungeerde als ober, geen vrouw te bekennen...!
Als drank was er Cola en Fanta… jammer, geen witte wijn, ook geen rode.

Maar vooreerst werden de handjes gewassen.
Een heel ritueel werd opgevoerd: eerst wat geparfumeerde vloeibare zeep in de handjes, dan werd wat lauw water uit het bloemengietertje over je handen  gesproeid en met een mooi klein handdoekje mocht je de handen drogen. Spijtig genoeg, het handdoekje was al kleddernat voor het bij mij kwam…

En nu gebeurde het. Al de Marokkaanse gasten vlogen als leeuwen op de schotels met spijzen, trokken de kip en het ander vlees in stukken en begonnen al smekkend en smakkend, etend met de handen en met veel lawaai, te bewijzen dat de keuken geapprecieerd werd …
Wat ik absoluut niet tegenspreek !!!

Ik kreeg als enige een bord! Ik hoefde maar zeggen wat ik wou, kreeg zelfs nog een stuk lamsvlees extra, en een mes en een vork alstublieft !
( Nadien bleek het lamsvlees van bij de tafels van de vrouwen te komen )
Uiteindelijk was ik de “special guest”, niewaar ?

Naast mij zat een soort, weet ik veel wat, maar hij was gekleed in witte lange kleren en had een donkere tulband op. Hij sprak ook degelijk verstaanbaar Aantwaarps…
Of ik dit eten wel lekker vond ? Antwoord : ja , ja.. (met twee woorden spreken!)
Of ik geloofde in het "paradaais" ? Moeilijke kwestie… geen antwoord.
Of ik “skaap” lekker vind ?  Ja, ja …
Goed!  Mijn stuk “skaap” was plotsklaps weg en tulband knaagde lustig mijn stuk vlees verder op…

Nog een afscheidsgebedje voor alle heiligen, nog eens thee drinken en dan mocht ik gelukkig en voldaan naar huis, twee deuren verder, met nog steeds die stomme schoenen aan. Mijn eerste werk thuis was een  fles witte wijn openmaken.

Mij vrouw heeft zich rot geamuseerd naar eigen zeggen, gezongen, gedanst en gelachen…waarschijnlijk ook geluisterd naar wat vieze moppen want daar zijn die Marokkaanse vrouwen naar het schijnt niet vies van …

Nog nooit zo een gezellig feest meegemaakt !

Geen opmerkingen:

Een reactie posten